Poniedziałek z poezją.......trochę baśniowej liryki na dobry tydzień .....

Kraina Łagodności

Zabiorę Ciebie w Łagodności Krainę,
Gdzie pachnie różą i lawendą.
Tam wszystkie elfy, wróżki i skrzaty,
Na zawołanie Twe każde będą.

Zabiorę Ciebie w Łagodności Krainę
Gdzie słońce tęcze w chmurach rozplata.
Powietrze zanęci słodką wanilią,
A łąki zielone toną całe w kwiatach.

Tam wiatr zasypia przed wieczorem,
Na wierzbie starej ma posłanie.
Leśne rusałki, wodniki i strzygi,
Będą na każde Twe zawołanie.

Tam noc w sukience granatowej,
Tańczy z księżycem do rana białego.
A świt z kroplami rosy we włosach
Czeka promieni słońca złotego.

Zabiorę Ciebie w Łagodności Krainę,
By troski daleko stąd odpłynęły.
A Twe marzenia na skrzydłach błękitnych,
Wysoko pod niebo, hen pofrunęły.

Ten pełen baśniowego uroku wiersz znalazłam na portalu Kobieta.pl a autorką jego jest Nalka31.

Zdjęcia są mojego autorstwa.

Miłosne uniesienia w "Błękitnym pokoju" i co z tego wynikło......

   

             Georges Simenon miłośnikom powieści detektywistycznych, rzecz oczywista, kojarzy się z inspektorem Maigretem, którego jest on twórcą, a który pojawił się w 75 jego powieściach i 28 opowiadaniach. Ale ten niezwykle płodny  pisarz XX wieku, który jak wyczytałam w Wikipedii potrafił pisać 60 do 80 stron dziennie, wśród prawie 200 napisanych powieści ma prawie tyle samo co poświęconych Maigretowi powieści, które sam określał mianem "romans durs". Zdaniem irlandzkiego pisarza Johna Banville  te własnie powieści Simenona, będące mistrzowskimi dramatami psychologicznymi, są jego najlepszymi książkami.  "Romans durs" Simenona  to powieść  rzadko przekraczająca 120 stron z szybko toczącą się intensywną fabułą i natężeniem dramaturgii. Jak czytamy na okładce książki to "powieść twarda, opisująca ludzkie losy, nierzadko skomplikowane, zwykle tragiczne, ale zawsze podane z zadziwiającą prostotą". I taki jest właśnie przeczytany przeze mnie 

             Tony i Andrée od jedenastu miesięcy są kochankami. W tym czasie osiem razy spędzili upojne, pełne namiętnych  uniesień chwile w hotelu brata Tony'ego, w zawsze tym samym, pomalowanym na niebiesko, pokoju. Gdy zaczyna się powieść trwa ich ostatnie spotkanie, o czym jeszcze Tony nie wie. Nie wie również, że będzie ono dla niego znamienne, gdyż każde słowo tu w tym dniu wypowiedziane będzie analizował przez długie miesiace w więzieniu, w trakcie przesłuchań próbując bardziej sobie niż go przesłuchującym dać odpowiedź na pytanie dlaczego jego romans zakończył się tak tragicznie. 
           Odurzony co dopiero odbytym aktem miłosnym z Andrée,  z przyjemnością spoglądając na ciało kochanki, które  w nim wciąż wzbudzało takie samo pożądanie i szukając śladów, jakie na nim pozostawił bez szczególnej uwagi słucha pytań kochanki, na które odpowiada bez namysłu, nie przykładając do nich jak się później okazało właściwej wagi. Nie wzbudza w nim również podejrzeń ostentacyjne zachowanie Andrée, która gryzie  mu mocno wargę nie w trakcie, ale już po stosunku. A pytania zadawane przez nią miały dla niej, jak się w niedługim czasie okazało, niezwykle istotne znaczenie a przede wszystkim jego odpowiedzi, które potraktowała serio i wykorzystała w realizacji swego planu na wspólne życie : 

- Kochasz mnie, Tony?
- Tak mi się wydaje.
Zażartował, choć bez uśmiechu, a to z powodu dolnej wargi, którą wciąż ocierał delikatnie zwilżonym ręcznikiem.
- Nie jesteś pewien?[str. 6]

i

- Naprawdę mógłbyś spędzić ze mną resztę życia?
- Jasne...
- Taki jesteś pewien? Nie boisz się trochę?
- A czego tu się bać?
- Wyobrażasz sobie, jak wyglądałoby nasze zwyczajne życie?[str.11]

- Z czasem byśmy przywykli - odrzekł bez zastanowienia.
- Przywykli? Do czego?
- Do siebie nawzajem.
Był prostolinijny, niewinny. Nie liczyło się nic poza teraźniejszością. Jurny mężczyzna i gorąca kobieta nacieszyli się sobą, jak tylko mogli, i jeśli nawet Tony'ego coś potem bolało, to był to ból zdrowy i przyjemny.[str.11]

           Temu "prostolinijnemu" Tony'emu, który bez problemu oddzielał swoje, w zupełności go zadowalające, życie prywatne od przeżywanego romansu ani przez myśl nie przeszło, że jego kochanką mógł kierować jakiś głębszy motyw, że dążyła do tego, by ich spotkania przestały być, ze względu na to, że oboje nie byli wolni, tajemnicą.
Nie wzbudziło w nim podejrzeń nawet to stwierdzenie, za którym poszło kolejne niezwykle dla niej ważne pytanie : 

- Kiedy pomyślę o wszystkich tych latach, które przez ciebie zmarnowałam....
- Przeze mnie? - rzekł rozbawiony.
- A kto niby odszedł? Ja?
Poznali się jako sześciolatki i razem chodzili do szkoły.
Dopiero jednak po trzydziestce, gdy oboje mieli małżonków...
- A tak poważnie, Tony...Gdybym była wolna...
Czy jej słuchał? Pociąg, ukryty za białym budynkiem dworca, zatrzymał się i przez drzwi po prawej stronie zaczęli wychodzić pasażerowie, których sprawdzał jeszcze kontroler biletów w mundurze.
- Czy też postarałbyś się odzyskać wolność?[str.11-12]

Na to ostatnie pytanie Tony już nie odpowiedział, gdyż wyglądając przez okno błękitnego pokoju pod hotelem  zobaczył pod nim męża Andrée. Jego niespodziewany widok  wywołał w nim taką panikę, że kochanka przestała go w tym momencie zupełnie obchodzić. I myślał tylko o tym jak się wymknąć, by się na niego nie natknąć. Od tej pory obawiając się, że ich romans nie jest już tajemnicą dla jej męża Tony zadecydował się z nią więcej nie spotykać a ogarnięty dziwnym niepokojem podjął starania, by doprowadzic do większego zbliżenia z żoną  i j córką. Niepokój jego nie był bezpodstawny, gdyż Andrée nie zrezygnowała z niego i wprowadzając w życie swój plan żądała od niego ruchu, motywując go wysyłanymi listami i tym, w który zawarła prawie rozkaz : "Teraz Ty".[ str 138]

           Dramat jaki się rozegrał w obu rodzinach nie dawał nikomu żadnej wątpliwości, że Tony był również mu winien. Oskarżony i osadzony w więzieniu miał czas na spojrzenie wstecz, w całe swoje życie a także życie swej kochanki.
          To na co nie zwracał szczególnej uwagi w jej zachowaniu uwypuklało mu się dopiero w trakcie dociekliwych pytań przesłuchujących go w czasie długich miesięcy, w czasie których powracały do niego dzięki temu najdrobniejsze szczegóły dotyczące ich związku a w tym tym i sygnały jakie mu wysyłała, a które on w swej prostodusznej naiwnośći ignorował nie uświadamiając sobie potęgi namiętności tej kobiety i jej determinacji w osiągnięciu tego co sobie zaplanowała.

          Błękitny pokój potwierdza w całej rozciągłości opinię irlandzkiego pisarza, którego zdanie przytoczyłam na wstępie, o "romans dors"  Georgesa Simenona. To znakomita powieść. W prosty, czytelny a przy tym niezwykle zajmujący sposób opowiedziana historia dramatu zwykłych ludzi uwikłanych w swe namiętności, kobiety i mężczyzny, który typowo po męsku traktując swój romans dał się złapać jak w  pajęczą  sieć współodpowiedzialności za nie popełnioną zbrodnię. 
Całą historię poznajemy z punktu widzenia Tony'ego, który inspirowany pytaniami w trakcie przesłuchań dokonuje dokładnej analizy swojego zachowania i postępowania chcąc wykazać swą niewinność. Ale czy faktycznie z punktu widzenia moralnego nie ponosił odpowiedzialności za czyny swej zdeterminowanej kochanki? 

         Świetna lektura na lato........ polecam gorąco.  Fabuła wciąga  intrygą bardzo, czyta się doskonale i szybko....ze wzrastającym zainteresowaniem.  Książka posiada wszelkie walory literackie, których dzisiaj czasem trudno doszukiwać się w tego typu lekturze. I sprawia, że ma się apetyt na kolejne tego typu książki Simenona.

_______________________
* Georges Simenon,Błękitny pokój:,tł. V.Dobosz, C&T Toruń, 2016 r.,str. 6
** tamże, str 11
*** tamże, str.11-12

**** tamże, str.138

W błękicie.........cytat......

             Jestem w trakcie pisania postu o przeczytanej powieści Błękitny pokój

       ale zanim się on ukaże przytaczam króciutki fragment, który sprawił, że i ja jak jego bohater przeniosłam się na moment w odległe czasy dzieciństwa przypominając sobie czym była i do czego służyła ultramaryna nazywana przez moją mamę farbką.


              "Pokój pomalowany był na niebiesko, na kolor, który pewnego dnia w myślach określił jako ultramarynę, przypominając sobie dzieciństwo i małe muślinowe woreczki z niebieskim proszkiem, który jego matka rozpuszczała w balii przed ostatnim płukaniem, by zaraz wynieść bieliznę na dwór i rozłożyć ją do suszenia na lśniącej trawie. Miał wtedy pięć , może sześć lat i zdawało mu się, że to czary, iż błękit przywraca tkaninom biel".


Moja mama już w czasach, które pamiętam pranie robiła w pralce wpierw z wyżymaczką a później już z urządzeniem wirnikowym i suszyła pranie nie na trawie lecz na sznurkach.

O tym do kogo powędruje audiobook "Prymas Wyszyński ...nieznany".

         Miały być wyniki mojego szybkiego konkursiku wczoraj, ale są dzisiaj. Jak przewidywałam zainteresowanie nie było duże audiobookiem ...z pewnością jednak wolimy czytać a poza tym jego tematyka faktycznie niewiele osób mogła zainteresować. Chociaż postać kardynała Wyszyńskiego jest na tyle interesującą a także  czas, w którym przyszło mu żyć i kierować naszym kościołem katolickim, że jest to z pewnością bardzo ciekawa również z historycznego punktu widzenia lektura.

       Chęć przygarnięcia audiobooka 

zgłosiło pięć osób a powędruje on pocztą do czytelnika....co zawdzięcza mojej drugiej połowie, który z pięciu liczb wybrał właśnie liczbę 5, jemu przypisaną jako ostatniemu zgłaszającemu się.
             A zatem gratuluję szczęścia i proszę o adres na pocztę gut.anna1@gmail.com.

Cierpienie i lektura ......cytat z Francoisa Mauriaca.

          

           Co dopiero skończyłam czytać czekającą na swoją kolej mnóstwo lat Thérèse Desqueyroux Francoisa Mauriaca i podczytuję w internecie różne informacje na jego temat a także opinie o książce. Przy tej okazji natrafiłam na taką oto jego myśl :

źródło

             "Nie ma takiego cierpienia, którego by nie złagodził kwadrans lektury".





Czy jest tak faktycznie?

Nowe książki i szybki konkursik.....rozdawajka.

          Dobrze rozpoczęty tydzień przyniósł mi kolejne książki...tym razem w prezencie. Siostra męża, która doskonale wie czym można mnie ucieszyć  prawie nigdy nie pojawia się z wizytą bez książkowych upominków. Tym razem są to dwie nowości wydawnictwa M w tym jedna z audiobookiem

W związku z tym, że raczej książek nie słucham...wolę jednak czytać, a więc szkoda by audiobook stał  na półce, toteż ogłaszam szybki konkursik. Kto chciałby go posłuchać i w ten sposób poznać bliżej Prymasa Wyszyńskiego niech się zgłosi pod tym postem. Czas do niedzieli .....w poniedziałek wyniki.

A zatem zapraszam do zabawy.......

Co sprawia, że mól książkowy uznaje tydzień za dobrze rozpoczęty......

 
        Wizyta z samego rana listonosza z dwoma paczkami nie mogła mnie nie wprawić w dobry nastrój tym bardziej, że od razu odgadłam co też te paczki zawierają. To się nazywa zacząć dobrze tydzień.
     Pierwsza z nich zawierała książkę niespodziankę od Beatki z bloga Szczur w antykwariacie.

  
Szara godzina zawierająca wspomnienia  Zofii Kucówny, mojej ulubionej aktorki, to niespodzianka, która sprawiła mi ogromną przyjemność i wywołała uśmiech zadowolenia na mojej twarzy. Już się cieszę na jej czytanie. Dziękuję Beatko za ten doskonały wybór lektury na prezent.

           Druga paczka to już nabytki antykwariatowe na allegro. Realizuję swoje postanowienie "więcej czytać niż kupować" z powodzeniem, ale przy okazji nabywania Postu zdrowotnego Św. Hildegardy z Bingen, jak to mam w takich sytuacjach w zwyczaju. zrobiłam przegląd oferty i skusiłam się na jeszcze trzy w cenie do 3 zł każda......przy jednym koszcie przesyłki.

I tak oprócz Postu......pań B.Pregenzer i B. Schmidle do biblioteczki trafił : 

Karol Dickens w wydaniu z Kolibra uzupełniając mój zbiór tych małych książeczek  i sama Hildegarda z Bingen ze swoją książką Antychryst i koniec świata oraz Nathaniel Hawthorne ze swym Domem o siedmiu szczytach.

            Maj też nie obył się bez drobnych wydatków na książki. Skoro Wam pokazuję ciekawostki i promocje to czasem i sama z nich korzystam. I tak trafił do mnie Błękitny pokój Georgesa Simenona, który co rzadko mi się zdarza w przypadku nowo nabywanych książek - zazwyczaj muszą one przejść kwarantannę na półce -  po prostu połknęłam od razu.......

Szczęściarę Kristin Kusek Lewis, którą nabyłam - za co zostałam rozgrzeszona przez Awiolę - w Biedronce właśnie czytam na przemian z Dworem w Haliniszkach Emmy Dmochowskiej. Takie naprzemienne przenoszenie się ze współczesności amerykańskiej w czasy o wiele wcześniejsze na Kresach. Muszę przyznać, że Dwór w Haliniszkach jak na razie bardziej mnie wciągnął swą intrygująca fabułą.

I jeszcze Niezwyciężony Nicka Vujicica ....a to był prezent, który chwilę temu trafił na półki mojej biblioteczki. 

I tak moja pasja kolekcjonerska została zaspokojona na jakiś czas.

Ale w czerwcu też mam plany zakupowe tylko czekam na dobrą okazję.

Czerwona róża w cytacie Oscara Wilde.......

Czerwona róża nie jest egoistką, pragnąc pozostać czerwoną różą. Byłaby straszną egoistką, gdyby chciała, by wszystkie kwiaty w ogrodzie były czerwone i były różami.

                                     Oscar Wilde

__________________________________________

Cytat pochodzi ze stroni Wikicytaty a róże z mojego ogrodu.

"Baśnie" Andersena........nie tylko z okazji Dnia Dziecka....

   


           Od jakiegoś czasu nosiłam się z zamiarem napisania tego postu a inspiracją dla niego był fakt odkrycia w mojej biblioteczce starego, a nawet można powiedzieć, że bardzo starego wydania Baśni Andersena. Ale jakoś mi schodziło i dopiero impulsem stała się propozycja Gosi Zielono Mi bym wzięła udział w polecankach z okazji Dnia Dziecka poprzez stworzenie krótkiego wpisu polecającego jakąś lekturę dla dzieci, który stałby się częścią jej wpisu.  Wychowana na bajkach, baśniach, klechdach i legendach -   w tym również  na tych najbardziej znanych Baśniach Hansa Christiana Andersena, jak : Calineczka, Dziewczynka z zapałkami, Księżniczka na ziarnku grochu, Brzydkie kaczątko, Królowa śniegu, Słowik czy Ołowiany żołnierz  - pomyślałam, że ponieważ jego Baśnie są ponadczasowe pod względem przekazywanych wartości to właśnie one będą tą książką - dla dzieci młodszych, którym się czyta i starszym, które już czytają same - którą ja polecę.

        W swojej biblioteczce posiadam trzy wydania Baśni tego króla bajek, którego w świat baśni jako pierwsza wprowadziła babcia. To pierwsze wydanie pochodzi aż z 1898 roku i pod tytułem Baśnie i powiastki Andersena zostały wydane w Poznaniu - drukiem i nakładem Jarosława Leitgebra. Książka jak wskazuje podtytuł skierowana była Dla młodego wieku. Niestety jest ona w rozsypce, ale zawiera 15 baśni kompletnych i cztery z sześciu ilustracji.....:   

Nie bardzo kojarzę skąd się ten egzemplarz z końca XIX wieku u mnie znalazł, ale prawdopodobnie to spuścizna po wujku, bracie taty, który kiedyś tu, gdzie teraz ja, mieszkał. A znalazłam ją pewno jak kilka innych na strychu.

            Drugie wydanie Baśni jakie posiadam pochodzi z 1976 roku, czasu gdy książki zdobywało się spod lady jako coś za coś. I tak było własnie w mojej sytuacji. Ogromnie chciałam mieć te trzy tomy wydane przez PIW i udało mi się.  Zdobyłam już siódme ich wydanie dzięki temu, że siostra mojego klienta pracowała w księgarni i na dodatek była tam kierowniczką. Kosztowały niebagatelną,  jak na moje możliwości wówczas,  kwotę, bo aż 350 zł a ja nie wiem czy już zarabiałam te słynne socjalistyczne 2000 zł - czy się stoi czy się leży 2000 się należy.

To wydanie Baśni Andersena tłumaczyli Stefania Beylin i Jarosław Iwaszkiewicz a ilustrował Janusz Stanny. Muszę się przyznać, że wówczas, gdy wzięłam po raz pierwszy te trzy książki do ręki ilustracje w nich zamieszczone nie zachwyciły mnie...były jak dla mnie zbyt abstrakcyjne. Dzisiaj odbieram je zupełnie inaczej.

          I trzecie wydanie. To pochodzi z 1985 roku, w tym roku urodziłam swoje pierwsze dziecko więc oczywiście ta książka była kupowana dla dzieci. A czytywałam im sporo. Wydana przez Wydawnictwo Poznańskie prawdopodobnie na bazie wydania PIW-u z 1971 roku....ci sami tłumacze, ale ilustrowana skąpo i raczej koszmarnie.
Mimo twardych okładek widać na niej siermiężność wydawniczą tamtych lat.

Niestety nigdy nie przeczytałam wszystkich baśni smutnego Pana Hansa Christiana Andersena i nadal znam te najczęściej czytane, ale jeszcze nic straconego.... 


A na koniec sam bajkopisarz o tym po co pisze się bajki.

Mamy nie zapominajcie przy okazji  prezentów dla swych i nie tylko swych  dzieci, i to nie tylko w związku z  Dniem Dziecka, o Baśniach Hansa Christiana Andersena.